2 мај 2020 (МИА) Записи од старите времиња  Куга мораше по свету, ни оста дете ни жена ни човек све помори. Бежаше у планина челад, доиде куга у планину па помори нема ко копат. * О, господи даруј ми ум да разумеја кмига... * Како се потресе земла... нокта даде господ роса блага на земја та беше глад за хлеб... * Та се јави брашно од земи, та се чини берикет мошне... та пак се јавиха глухци много и змии, та беше страхотија, за чудо - не можеше човек да спие ноќе. * А писа Стојан а писа Стојан а чернило зло. * Еромонах Ефтимија да е проклет -своеобразно живуе... * Ох, мајко моја, што патих с злем чрнилом да не караите... * Говори душице моја грешнаја, што ми желаеш и суште; да видиш краи книжни, јако и корбаник краи морју, јако и болен здравие, јако и убог пишту себе и одејание. Покои и р’ци и јад заедно написах простете ми. * Аз грешни Белослав, -дрзи на зло а на добро ленивиј, ему же отечество – гроб, а богатство – греси, а блуд - слава... * Аз грешни Радомир писах, велика ми бе туга на срдци. * Бог да прости и помилует калуѓерицу Теодосију пишуки она же ме напои вина: очи ми се исправише а руце - укреписта. * Аште что погреших – простете, понеже с зрцалом писах. * Ох гладен с’м та ми срдце смуштено. * Не знаменувам то знамение на кое число било когда останал Дунав со мало вода, человеци много прекинале пеша и сос кола. * Еда проклета хартија! Пиши, Влчо, грешниче и препиши, оти рака изгнива а слава Божја пребиваје в веки. * Покусих перце и мастило, долете мушица та ми замрачи словце. Јазе ја ударих по крилце и она фати да плаче. Поиде д иде на цара, а сестра и а тешеше: Млчи, млчи мушице, утре е света недела, отискеме на пазар та кем пита. * Покуси перце и уписа словце приде муха попи ми мастило... * Анатема дијавола, који ми обали свешту и прожеже ми ногавица. Од книгата „Глас од дамнина“ од Анте Поповски, Скопје 1985 г. (Подготви Марко Китевски)