Uashington, 12 nëntor 2025, (MIA)

Branka D. NAJDOVSKA

Xhon Nili Kenedi (lindur më 1951, Luizianë) ka qenë në Senatin e SHBA-së që nga viti 2017 dhe është anëtar i Partisë Republikane. Në Senat, Kenedi, i cili është avokat me profesion, mban pozicione të rëndësishme në komisione që janë thelbësore për shpenzimet federale, rregulloret dhe kornizat ligjore, kështu që ai ka ndikim jo vetëm për subjektet në Luiziana, por edhe në nivel kombëtar. Për shkak të shërbimit të tij të gjatë dhe pozicionit në komision, ai vlerësohet si një parlamentar me përvojë dhe i provuar. Fokusi i Kenedit është te krimi, veçanërisht dhuna dhe droga, Sigurimet Shoqërore dhe pensionet, të drejtat prindërore dhe familja, taksat, çështjet e biznesit dhe çështjet financiare dhe rregullatore.

Ai është i respektuar dhe i dashur jo vetëm në Luiziana, por në të gjithë Shtetet e Bashkuara të Amerikës, edhe për sensin e tij të hollë të humorit, me të cilin ai merret edhe me problemet më të vështira politike. Njerëzit thjesht e adhurojnë sepse ai di si t'u thotë senatorëve që e meritojnë se janë budallenj pa i fyer ata. Si rasti kur tha për senatoren demokrate Kortez, shpresa e ardhshme e Partisë Demokratike, se ajo është aq "e zgjuar" sa për shkak të saj ka udhëzime për shampot. Ose për shkak të fjalisë se "truri i njeriut është një gjë e jashtëzakonshme - ai fillon të funksionojë ndërsa je në barkun e nënës dhe nuk ndalet së vepruari kështu derisa të zgjidhesh anëtar i Kongresit". 

Në periudhën e kaluar, përveç dy ligjeve të tij që u kërkonin anëtarëve të Kongresit të mos merrnin pagë (rreth 170,000 dollarë në vit) ndërsa qeveria amerikane është nën të ashtuquajturën "mbyllje" për shkak të së cilës 1.5 milion punonjës nuk mund të paguhen, dhe tani, vetëm disa do ta kenë këtë mundësi, por pjesërisht, ai i trazoi "shpirtrat e Uashingtonit" me botimin e librit "Si të dilni negativ në një test injorance dhe pse Uashingtoni nuk do ta bëjë kurrë këtë”, i promovuar si një përmbledhje satirike e jetës dhe politikës në Uashington. Kenedi argumenton (jo vetëm në libër) se në Uashington, në politikë, media, burokraci... shpesh efekti dhe "shkëlqimi" i fjalës shpërblehen në vend të përmbajtjes së vërtetë dhe për këtë arsye shumë vendime ose argumente politike që ai i konsideron "budallallëqe" bëhen dominuese. Ky senator thekson veçanërisht lirinë e fjalës si një vidë që mban gjithçka tjetër së bashku: "Nuk je i lirë nëse nuk mund të thuash atë që mendon."

Libri përmban anekdota nga puna e tij në Senat, nga jeta në Luiziana, si dhe shembuj specifikë ligjorë me të cilët Kenedi dëshiron të tregojë se ai jo vetëm flet, por edhe vepron. Këto faqe paraqesin zhvillimin personal të autorit, se si një avokat nga Luiziana përfundoi në Senat dhe si e sheh ai realitetin politik. Kapitujt mbulojnë tema të tilla si jeta e përditshme e një senatori, media, arsimi, imigracioni, liria e fjalës, raca dhe barazia, sundimi i ligjit, politika e jashtme...

Në fakt, autori shpjegon pse beson se Uashingtoni nuk do ta kalojë kurrë "testin për të qenë negativ për injorancë", duke pasur parasysh shpërblimet strukturore për idetë dhe njerëzit që nuk thonë atë që mendojnë ose nuk janë të drejtpërdrejtë ashtu siç duhet.

Duke folur për punën e tij, Kenedi tha në një podkast:

“Ky libër nuk ka të bëjë me politikën në vetvete. Është një libër me histori. Unë përdor ndodhi për të shprehur pikëpamjet e mia rreth politikës. Dhe, meqë ra fjala, të gjithë avokatët e mirë dhe të gjithë politikanët e mirë janë rrëfyes historish. Dua të them, nëse nuk mund të tregosh një histori, nuk i përket kësaj fushe. Disa nga historitë janë qesharake. Disa prej tyre janë të çuditshme. Por të gjitha janë të vërteta. Dhe unë i përdor historitë për të shprehur një pikëpamje. Së pari, dua që njerëzit të kuptojnë se si është në të vërtetë Senati pas kuintave. Në thelb është si nxënësit e famshëm në shkollën e mesme, por që askush nuk del mbarron dot as vitin e dytë. Arsyeja e dytë pse e shkrova librin është sepse doja t'i ndihmoja njerëzit të kuptonin në kohë reale se çfarë është 'normale' në Uashington dhe sa i ndryshëm është ky vend. Dhe arsyeja e tretë ishte të përpiqesha t'u bëja të ditur njerëzve se nuk ka pse të jetë kështu, nëse kemi një kthim në mendje të shëndoshë. Se ujërat në Uashington nuk do të pastrohen derisa të "nxjerrim derrat nga përroi”. Është kaq e thjeshtë. Shikoni, disa njerëzve u pëlqen libri, disave jo, por unë jam vërtet krenar për të."

Senatori i shquar thotë se i ka kushtuar shumë kohë shkrimit të tij dhe shpreson se do t’i bëjë njerëzit të mendojnë.

“Mund t’ju ​​bëjë të qeshni. Mund t’ju ​​bëjë të pini. Sepse këto nuk janë histori të sheqerosura. Dhe po flas për shumë senatorë të ndryshëm. Nuk po përpiqem të jem i keq. Por kam folur dhe po flas për presidentin Tramp, presidentin Bajden, senatorin Grasli, Çak Shumer… Mendoj se ky i fundit u zemërua pak sepse e përshkrova si një pesëvjeçar të trishtuar me kostumin e Betmenit”, thekson ai. Ai shton se libri është shkruar për qytetarin mestar amerikan:

"U përpoqa të flisja qartë. Nuk dua t'i turbulloj ujërat që të duken më të thella. Populli amerikan nuk ka kohë për këtë. Kam të drejtë të hesht, por Zoti nuk ma dha këtë aftësi. Kjo disa njerëzve do t'u pëlqejë, por disave jo. Por kjo është ajo që populli amerikan pret nga politikanët e tyre sot. Të flas sinqerisht. Erdha këtu duke dashur të galopoj. Por nuk mund të galoposh në Senat. Duhet të lëvizësh ngadalë. Dhe në fillim kjo më frustroi. Ende më frustron. Por nuk është gjithçka keq sepse pas një kohe e kupton se puna e një senatori nuk është vetëm të promovojë ide të mira. Por edhe të pengojë ide të këqija. Dhe ndonjëherë prishja e ideve të këqija është më e rëndësishme sesa promovimi i ideve të mira. Ky ishte transformimi im më i madh në Senat. Por është frustruese. Jam plotësisht i vetëdijshëm se zëri im i tremb fëmijët e vegjël dhe i aktivizon alarmet e makinave, por ky është zëri im."

Kritikët letrarë e kanë shpallur tashmë librin “Si të dilni negativ në një test injorance dhe pse Uashingtoni nuk do ta bëjë kurrë këtë”, një libër me të cilin Kenedi i zemëron kolegët e tij, i turpëron, i bën të ndjehen të gjunjëzuar... Libri, thonë ata, është plot me “kenedizma” si ai në seancën dëgjimore të Komitetit Gjyqësor, kur Xhon F. Kenedi, duke u përkulur para mikrofonit, tha: “Zbukurimet e Krishtlindjeve dhe Xhefri Epshtajn janë dy gjëra që, siç e dini, nuk u varën vetë”.

Foto: Jutjub printskrin