7 tetor 2024 

 AFP/Hina

Një vit pasi Hamasi sulmoi Izraelin më 7 tetor, izraelitët janë të bashkuar nga trauma e përbashkët e sulmit, por të ndarë se si të ndalojnë luftën.

Pas sulmit të Hamasit, më vdekjeprurës në historinë izraelite, u shfaq një lëvizje e solidaritetit kombëtar, vullnetarët përgatitën ushqime për ushtarët dhe strehuan refugjatët në shtëpitë e tyre.

Ky mirëkuptim dhe solidaritet u ka dhënë ngushëllim izraelitëve, por ministria e shëndetësisë thotë se vendi tani po përballet me "krizën më serioze të shëndetit mendor në historinë e tij".

Pyetjet rreth fatit të dhjetëra pengjeve izraelitë të cilët u morën në Rripin e Gazës më 7 tetor nga militantët palestinezë po e bëjnë të vështirë për njerëzit që të lënë pas traumën dhe të vazhdojnë jetën e tyre.

"Ndjenja e sigurisë së izraelitëve është shkatërruar," tha Merav Rot, një psikoanalist izraelit që trajton ish pengjet dhe familjet e të vdekurve.

Kjo është "sepse ata u identifikuan me viktimat dhe sepse forcat e sigurisë nuk mundën të ndalonin pushtimin e vendit," tha ai.

Nuk është "një traumë që ka përfunduar, por një ngjarje, komplikimet e së cilës po përkeqësohen" pasi pengjet ose ushtarët e rinj që luftojnë në Rripin e Gazës po vriten vazhdimisht dhe kërcënimet për një luftë të përgjithshme kundër Hezbollahut në Liban raportohen vazhdimisht.

"Sillini në shtëpi!"

Një sulm nga militantët e Hamasit më 7 tetor vrau 1205 njerëz, shumica prej tyre civilë, sipas një raporti të AFP-së bazuar në shifrat zyrtare izraelite që përfshijnë pengjet e vrarë në robëri.

Nga 251 pengjet e marra nga militantët, 97 mbahen ende rob në Rripin e Gazës, duke përfshirë 33 të cilët u shpallën të vdekur nga ushtria izraelite.

Ofensiva izraelite, sipas Ministrisë së Shëndetësisë së Gazës, ka vrarë të paktën 41,455 njerëz në Rripin e Gazës, kryesisht civilë. KB-ja tha se të dhënat ishin të besueshme.

Ndarjet në vend

Ndarjet në Izrael janë thelluar mbi politikën ushtarake të qeverisë që nga një armëpushim i shkurtër në nëntor që liroi 105 pengje dhe ngriti pyetje se si të ktheheshin pjesa tjetër në shtëpi. Asnjë natë e shtunë nuk kalon pa mijëra protestues që dalin në rrugët e Tel-Avivit dhe ndonjëherë në qytete të tjera, duke u thënë autoriteteve: "Sillini në shtëpi menjëherë!"

Por, ata izraelitë që po kërkojnë një marrëveshje me Hamasin "me çdo kusht" për të liruar pengjet janë kritikuar nga ata që kanë frikë se protesta të tilla minojnë pozicionin e qeverisë dhe mund të forcojnë pa dashje militantët.

Tamar Herman, një studiuese në Institutin e Demokracisë në Izrael, tha se ndarja reflektonte kryesisht ndarjen politike midis së majtës dhe të djathtës, e cila ishte mprehur para luftës nga propozimet e kryeministrit Benjamin Netanjahu për reformën gjyqësore.

Propozimi, i shtyrë nga partnerët e koalicionit të krahut të djathtë të Netanjahut, shkaktoi muaj protestash që shpesh tërhoqën dhjetëra mijëra izraelitë.

"Natyrisht që të gjithë mendojnë se çështja e pengjeve është e tmerrshme, por ajo që është përçarëse në publik është se sa jemi të gatshëm të paguajmë për të liruar më pak se 100 njerëz" të mbajtur ende rob në Rripin e Gazës, tha Herman.

 Ndjenja e braktisjes

Lufta ka përkeqësuar gjithashtu ndarjet midis izraelitëve laikë dhe besimtarëve, kryesisht për shkak të përjashtimit nga shërbimi ushtarak për hebrenjtë ultra-ortodoksë që ka irrituar shumë.

Duke marrë parasysh se që nga 7 tetori janë vrarë më shumë se 700 pjesëtarë të forcave të sigurisë, se janë mobilizuar dhjetëra mijëra rezervistë dhe duke pasur parasysh operacionin e madh ushtarak në kufirin verior me Libanin, kjo çështje është më e rëndësishme se kurrë.

“Ndërsa nipi im rrezikon jetën e tij në Gazë, nipat e saj vijnë për ta vizituar në dhomën tonë çdo ditë”, tha një grua 80-vjeçare e shtruar në spital në Jerusalem, duke iu referuar shoqes së saj së dhomë ultra-ortodokse.

Nga ana tjetër, banorët e veriut të Izraelit ankohen se shteti i ka braktisur shumë përpara luftës dhe problemet e tyre janë shtuar ndjeshëm që kur Hezbollahu nisi sulmet ndërkufitare në mbështetje të Hamasit më 8 tetor.

Dhjetëra mijëra njerëz janë evakuuar për shkak të sulmeve pothuajse të përditshme dhe rreth 60,000 nuk janë kthyer ende në shtëpi.

 "Viti më i vështirë"

Shumica e tyre u vendosën në hotele nga qeveria, duke përfshirë Dorit Siso, një mësues nga Shlomi, një qytet kufitar.

"Unë thjesht dua të shkoj në shtëpi. Nuk shqetësohem për raketat”, thotë 51-vjeçarja nënë e katër fëmijëve.

Edhe pse nuk lejohen të kthehen në Shlomi për shkak të rregullave të sigurisë, ajo më në fund u largua nga hoteli në Jerusalem në shtator dhe mori një shtëpi me qira në një fshat në veri.

Është paksa e lehtësuar pasi siç thotë ajo ka qenë "viti më i vështirë i jetës së saj" me djemtë e saj të cilët janë mobilizuar dhe me vajzën e saj 11-vjeçare që vuan nga ankthi.