26 mars 2025

Al Xhezira

Sulmi ajror ndaj civilëve dhe strukturave të mbetura në Gazë, të cilin ushtria izraelite e nisi më 18 mars, mund të konsiderohet si fillimi i një lufte të gjatë ose të shkurtër, si dhe një surprizë që askush nuk e priste, kushdo që e njeh Netanjahun ose e ndjek drejtimin dhe ideologjinë e tij politike dhe vendosmërinë e tij në luftën kundër Gazës për 15 muaj.

Kur bëhet fjalë për Donald Trampin, në duart e të cilit është vendimi për luftë apo paqe në Rripin e Gazës edhe para se të bëhej president i Shteteve të Bashkuara, ishte logjike të mos pritej që ai ta lejonte këtë sulm, sepse ishte ai që kishte prioritet përfundimin e luftës dhe lirimin e të burgosurve. Ai e detyroi Netanjahun të përkulej sipas vullnetit të tij dhe, kundër vullnetit të tij, të nënshkruante një marrëveshje armëpushimi në Gaza më 17 janar të vitit 2025.

Çfarë ndodhi për t'i dhënë Netanjahut dritën jeshile për sulmin e lartpërmendur, i cili sinjalizon një rinovim të luftës në Gaza dhe që ndodhi pavarësisht se nuk ishte shpallur ndërprerje në negociatat për zbatimin e marrëveshjes së armëpushimit?

Roli i tre ndërmjetësuesve – SHBA, Egjipti dhe Katari – është ende në parim në vazhdim. Kini parasysh se këtu ka një situate kontradiktore dhe ajo doli me rikthimin e luftës në terren dhe me një intensitet që e kalon intensitetin e luftës në fazën e mëparshme.

Ajo që duhet kuptuar nga sulmet ajrore aktuale, si dhe ato që pasojnë nëse vazhdojnë, është ajo që ndikoi që Trampi të ndryshojë qëndrimin e tij të mëparshëm dhe t'i japë dritën jeshile Netanjahut, i cili përdori të gjitha opsionet për të bindur Trampin të ndryshonte qëndrimin e tij dhe nuk kishte asnjë mënyrë tjetër për ta arritur atë.

Ndryshimi i qëndrimit të Trampit

Ndryshimi i qëndrimit të Trampit nuk është asgjë e re, as paparashikueshmëria e tij e pazakontë, por, nga ana tjetër, paparashikueshmëria në lidhje me këtë çështje të veçantë kërkon shpjegim.

Duhet të kihen parasysh përpjekjet e shumta të Netanjahut dhe aleatëve të tij në SHBA për të shmangur presionin për një armëpushim përpara se të merrte detyrën për një mandat të dytë presidencial, por këto përpjekje ishin të kota, ndryshe nga këmbëngulja për një armëpushim, që e detyroi Netanjahun të përmbushte pa dëshirën e tij dëshirat e Trampit.

Është e vërtetë se shpallja e armëpushimit dhe fillimi i zbatimit të dispozitave të marrëveshjes, që kanë të bëjnë me shkëmbimin, e befasoi Trampin për nga përmasat e fitores së arritur nga rezistenca dhe që populli e festoi. Kjo u reflektua në lëvizjen masive të njerëzve nga jugu në veri, si dhe në ceremonitë e shkëmbimit të të burgosurve, njëra pas tjetrës, në përputhje me përcaktimet e fazës së parë të marrëveshjes.

Nuk ka dyshim se Trampi dhe ndihmësit e tij janë plotësisht të njëanshëm ndaj entitetit sionist dhe se ata ishin të befasuar nga përmasat e fitores së arritur nga rezistenca, e cila u reflektua në praninë intensive ushtarake dhe mbështetjen masive popullore. Ata habiten edhe më shumë kur vihen politikisht në një pikë të ngushtë për të zbatuar pikat e mbetura të marrëveshjes dhe për të liruar të gjithë të burgosurit (që janë pjesë e marrëveshjes).

Uitkof, i dërguari i Trampit për zbatimin e marrëveshjes, u përpoq të bënte një marrëveshje të re që do të zhbënte atë që ishte rënë dakord, veçanërisht në lidhje me tërheqjen e plotë të forcave pushtuese nga i gjithë Rripi i Gazës dhe nënshkrimin e një marrëveshjeje për t'i dhënë fund luftës.

Politika e presionit

Megjithatë, ajo përpjekje dështoi shpejt sepse binte në kundërshtim me kushtet e marrëveshjes së nënshkruar dhe sepse negociatorët palestinezë këmbëngulën në zbatimin e asaj që ishte rënë dakord dhe nuk do të lejonin që ajo të braktisej. Këtu, Trampi dhe i dërguari i tij kuptuan se ishte e pamundur të arrihej përmes politikës dhe presionit atë që nuk ishte arritur me luftë dhe konfrontim gjatë pesëmbëdhjetë muajve.

Kjo i detyroi ata të sakrifikojnë besueshmërinë e tyre, veçanërisht në lidhje me këmbënguljen e Trampit për lirimin e të gjithë pengjeve dhe të kalojnë në një politikë presioni, lufte, shfarosjeje, shkatërrimi dhe frikësimi, duke përsëritur politikën e dështuar, të përgjakshme, kriminale të Bajdenit dhe Netanjahut.

Për Trampin ishte e qartë se kjo politikë do ta përballojë atë me izolim ndërkombëtar dhe dëshmi për këtë është dënimi pothuajse unanim ndërkombëtar i kthimit në luftë dhe gjenocidit që nga dita e parë e kthimit në luftë.

Rezultati më i rrezikshëm i këtij izolimi dhe dështimi mund të jetë që Trampi t'i drejtohet luftës me Iranin, të zgjerojë politikën e tij të luftës në vend të negociatave nën presion dhe ta teprojë me sanksione të ashpra.

Kështu, të dyja strategjitë do të dështonin sepse shkojnë në ekstreme dhe largohen nga "moderimi" dhe niveli minimal i arsyeshmërisë. Është larg nga ekstremizmi ekstrem, pavarësisht nëse kjo përfshin luftë, negociata ose sanksione.

Reputacioni i Trampit do të dëmtohet

Këtu, Trampi do ta gjente veten të tërhequr në një luftë kundër Gazës, përveç luftës kundër Jemenit, dhe në asnjërën prej tyre ai nuk do t'i arrinte qëllimet e tij, sepse rezistenca dhe njerëzit në Gazë dhe Jemen nuk do të tërhiqeshin dhe ai do të përballej me zgjedhjen për t'u tërhequr ose për të hyrë në një luftë tokësore me rezultate të pasigurta, të cilat do të ishin katastrofike për të gjithë premtimin e tij.

Për më tepër, kjo luftë, veçanërisht në Gazë, do të forcojë më tej imazhin e entitetit sionist si një kriminel lufte, një autor i gjenocidit, një autor i shkatërrimit total dhe dikush që nuk respekton ligjin ndërkombëtar dhe vlerat njerëzore.

Reputacioni i Trampit do të dëmtohet edhe nga fushatat e tij të para ushtarake, në të cilat ai nuk do të arrijë rezultatet e dëshiruara. Kështu do të jetë përderisa përballet me dikë që është i palëkundur, luftarak, kampion i drejtësisë dhe që nuk i shmanget asaj.

E fundit, por jo më pak e rëndësishme, Tramp, në kulmin e arrogancës së tij, për herë të parë do të përballet me rregullin e mirënjohur se "gjaku triumfon mbi shpatën" kur ai bën luftë kundër një populli të shtypur që mbron një kauzë të drejtë dhe nuk heziton përballë agresionit, akteve gjenocidale dhe shkatërrimit pothuajse total.

Një luftë që nuk sjell disfatë ushtarake dhe nuk e detyron armikun të dorëzohet, por mbështetet vetëm në vrasje dhe shkatërrim masiv, nuk mund të sjellë fitore dhe ato dy kushte nuk ekzistojnë në Gazë dhe Jemen.

Foto: EPA